disebalik kejadian harini:
1)
tadi overtime psychiatry kitorang pergi nursing home instead of OPD biase. lepas merayau bace case file tetibe ade sorang makcik datang dekat tanye 'sister, can you help me comb my hair?' so kami pun gerak sesama die ke bilik die. makcik ni senyap je tapi die alert. semua soalan die jawab laju tapi slow je. satu je jawapan die untuk semua soalan. saje ajak borak korek sikitsikit. tapi ade certain soalan die akan diam je tak respon. rambut die panjang kusut sangat gugur banyak amat so lama lah jugak farah dok sikat dandan rambut die. aku dengan wani cube borak. phuhh susah gile nak nak dapat infooooo. dia depressed. penat memasing perah otak camne nak korek biar die share dengan kite ape masalah die. lepas satu jam masih gagal usaha kami.
lepas habis tu kitorang duduk kat taman tetibe makcik tadi datang lagi, minta farah butangkan baju die. mase tu kan, macam datang satu feeling yang macam........... huk sedihnye. diorang bukan nak ape pun, nak perhatian, nak support je. orang terdekat je yang sangat boleh membantu merekan ni keluar dari depression tu.makcik ni die depress je. die mesti ade masalah besar sangat sampai die datang sendiri admit kat nursing home tu. faham tak eh maksud aku? macam ni, lepas satu jam spend masa dengan die, die datang semule cari kitorang semata untuk butang baju. betapa lah. die nak ade orang dengan die je. aunty tu kate next time i'll tell you my story.
2)
ade sorang kakak ni kitorang masuk je pintu die pun tego dengan happy nye berborak bagai haha kadangkadang layan orang sakit mental ni seronok jugak. bila nak balik dah kami pun lalu lah lagi sekali kan depan pintu. die masih ade kat kerusi tu duduk, aku pun sengih lah nak cakap babai kan. sekali die pandang aku tajam gile jeling macam die cakap dengan mata die 'kau apahal tengok tengok ade masalah ke ape nak gadoh?'
haha oemgee, bipolar rupenye kakak ni. aiyark!
3)
dekat orion mall tadi farah bershopping gune kad debit. dah bayar kami pun sambung rayap. tetibe lepas 5 minit camtu muncul salesman kedai tadi datang pulangkan kad farah tertinggal. Ya Allah! aku punye gile terkesima sampai mulut nganga je wey aku tengok kejadian tu. jujur nye mamat tuuuuuuuu! sanggup cari kitorang semule. gile ah betapa lah jujur nye die. wey debit kad kot. boleh swipe je. signiture bukan diorang amik kisah pun. limit rs20000 kot sehari. dah la duit baru masuk. haihhh. sampai dalam auto pun aku masih kagum. serious kagum.
tu lah aku selalu stigma dengan rakyat India ni. aiyohh. jangan sebab nila setitik rosak susu sebelanga sya!
okey okey mandi nak pegi ihya ramadhan kat surau malam ni kang lambat kesian efy tunggu aku depan cs. babai adios amigos.
1)
tadi overtime psychiatry kitorang pergi nursing home instead of OPD biase. lepas merayau bace case file tetibe ade sorang makcik datang dekat tanye 'sister, can you help me comb my hair?' so kami pun gerak sesama die ke bilik die. makcik ni senyap je tapi die alert. semua soalan die jawab laju tapi slow je. satu je jawapan die untuk semua soalan. saje ajak borak korek sikitsikit. tapi ade certain soalan die akan diam je tak respon. rambut die panjang kusut sangat gugur banyak amat so lama lah jugak farah dok sikat dandan rambut die. aku dengan wani cube borak. phuhh susah gile nak nak dapat infooooo. dia depressed. penat memasing perah otak camne nak korek biar die share dengan kite ape masalah die. lepas satu jam masih gagal usaha kami.
lepas habis tu kitorang duduk kat taman tetibe makcik tadi datang lagi, minta farah butangkan baju die. mase tu kan, macam datang satu feeling yang macam........... huk sedihnye. diorang bukan nak ape pun, nak perhatian, nak support je. orang terdekat je yang sangat boleh membantu merekan ni keluar dari depression tu.makcik ni die depress je. die mesti ade masalah besar sangat sampai die datang sendiri admit kat nursing home tu. faham tak eh maksud aku? macam ni, lepas satu jam spend masa dengan die, die datang semule cari kitorang semata untuk butang baju. betapa lah. die nak ade orang dengan die je. aunty tu kate next time i'll tell you my story.
2)
ade sorang kakak ni kitorang masuk je pintu die pun tego dengan happy nye berborak bagai haha kadangkadang layan orang sakit mental ni seronok jugak. bila nak balik dah kami pun lalu lah lagi sekali kan depan pintu. die masih ade kat kerusi tu duduk, aku pun sengih lah nak cakap babai kan. sekali die pandang aku tajam gile jeling macam die cakap dengan mata die 'kau apahal tengok tengok ade masalah ke ape nak gadoh?'
haha oemgee, bipolar rupenye kakak ni. aiyark!
3)
dekat orion mall tadi farah bershopping gune kad debit. dah bayar kami pun sambung rayap. tetibe lepas 5 minit camtu muncul salesman kedai tadi datang pulangkan kad farah tertinggal. Ya Allah! aku punye gile terkesima sampai mulut nganga je wey aku tengok kejadian tu. jujur nye mamat tuuuuuuuu! sanggup cari kitorang semule. gile ah betapa lah jujur nye die. wey debit kad kot. boleh swipe je. signiture bukan diorang amik kisah pun. limit rs20000 kot sehari. dah la duit baru masuk. haihhh. sampai dalam auto pun aku masih kagum. serious kagum.
tu lah aku selalu stigma dengan rakyat India ni. aiyohh. jangan sebab nila setitik rosak susu sebelanga sya!
okey okey mandi nak pegi ihya ramadhan kat surau malam ni kang lambat kesian efy tunggu aku depan cs. babai adios amigos.
No comments:
Post a Comment